ولادت حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها (هشتم قبل از هجرت) و روز زن[ 20 جمادی الثانی]

بیستم جمادی الثانی، سالروز ولادت ستاره محبت، ام ابیها و دُردانه کرامت، حضرت زهرا(س) است. آن روز همراه

نور زربفت آفتاب، نوری ملکوتی در و دیوار مکه را روشن می کرد. این روشنی و زیبایی از وجود دختری بود که سرچشمه همه خوبی هاست. این خورشید از خانه خدیجه پرتوافشانی می کرد. مولوده ای مسعود، خدیجه را محو خود کرده بود. محمد را خبر دهید که چشم روشنی اش را آماده کند. خدیجه نوزاد ملکوتی را به آغوش پدر می دهد. گویی فرشته ای، کلام خدا را بر زبان پدر جاری می کند تا این نوزاد را فاطمه بنامد. او فاطمه است؛ دختری از ملکوت که هر کس در روز محشر بر پیشانی اش مهر دوستی او باشد فاطمه(س) شفیعش خواهد بود....

 

حضرت زهرا(س) در روزگاری قدم به عرصه وجود نهاد که ابرهای تیره جاهلیت بر سرزمین حجاز سایه افکنده بود و زن در نظر اعراب، موجودی پست و بی ارزش، بلکه مایه سرافکندگی به شمار می آمد؛ تا آنجا که هرگاه به یکی از آنان خبر تولد دختری را می دادند، چهره اش از خشم سیاه می شد و خود را برای دفن او آماده می ساخت.1 ولی رسول خدا(ص) برخلاف این رسم و اندیشه جاهلانه، از تولد زهرای مرضیه بسیار خوشحال شد و با اظهار شادی، این دختر و شخصیت او را تکریم می کرد. نقل است هر زمان که فاطمه(س) بر رسول خدا(ص) وارد می شد، آن حضرت به احترام دختر خویش، تمام قامت در مقابلش می ایستاد و گاه به رسم محبت بر دستان وی بوسه می زد.

برترینِ زنان عالم، آن هنگام ام ابیها شد که مرگ خدیجه، زندگی را بر پیامبر تنگ و ناگوار ساخت و نگرانی های پیامبر با پناه آوردن به پناهگاه عاطفی این بانوی بزرگوار و با صفا برطرف می گردید.

 

حضرت زهرا(س) با آن عظمت و شکوه دست نایافتنی و فضایل و خصایص توصیف ناپذیر، الگویی کامل برای بشر معاصر و نسل های آینده است و آشنایی با اخلاق خانوادگی و رفتارهای اجتماعی آن بزرگوار، سرآغاز گام نهادن در مسیر روشنایی و معنویت و دوری از انحطاط و تاریکی هاست.

آری، آن ستاره درخشان آسمان هدایت، حامل انوار الهی و جامع صفات برجسته انسانی بود و زندگی کوتاه و پرفراز و نشیبش آکنده از رمز و رازهای شگفت انگیز عبودیت و بندگی.

نماز او در محراب عبادت، فرشتگان آسمان را به تعجب وامی داشت و آنگاه که با دستان کوچکش گرد و خاشاک را از چهره پدر می زدود، قلب پیامبر خدا را تسکین می بخشید و در منزل همسر، آنگاه که رنج چرخاندن آسیاب و زحمت حمل مشک آب را متحمل می شد، تحسین امیرمؤمنان را برمی انگیخت. در آن ساعت که نان افطار خویش را به مسکین و یتیم و اسیری درمانده هدیه داد، فرشته وحی را برای ستایش از این عمل خالصانه و نزول گلبانگ آیات قرآنی به تکاپو انداخت و در آن لحظه های جانکاه که در هجران پدر، کوهی از مصایب و شداید بر او فرود آمد، صبر جمیل را پیشه خود ساخت. در همه این فراز و نشیب ها، پیشانی عبودیت و سپاس به درگاه ایزد منان می سایید. آری فاطمه (س) ستاره ای درخشان و الگویی بزرگ و کامل برای همه عصرها و نسل هاست.2

 

1. نحل: 85.

2. برداشت از: سید احمد علم الهدی، زهرا مولود وحی، صص 50 ـ 70.